Święta Bożego Narodzenia w naszym lesie!

Cisza

Cisza przybiegła tu szybko, przeskakując przez zaśnieżone, opadłe konary, unikając poślizgów na zlodowaciałej ściółce leśnej. gdzieś za nią podążał Cocori.
Przywódcy kotów pomknęli jak strzały tylko po to, by udekorować choinkę. Chcieli, by każdy znalazł tu prezent dla siebie.
Cisza przystanęła i zaczęła ubierać i stroić drzewko. Kątem oka szukała kocura.

Méchant

Meszek przylazła w to miejsce. Spojrzała na kotkę, która ubierała choinkę. Na pysku czarnej kotki pojawiłsię szyderczy usmiech. Podeszłą do rudasa i puknęła ją w ramię.
- Święta Bożego Narodzenia juz dawno były... Chyba ktoś tu zapadł w sen zimowy - zaśmiała się.

Cisza

Odwróciła się powoli, z godnością. Zlustrowała kotkę i postwrzymała syk, gdy ta ją 'puknęła'. machnęła jednakże ogonem, wyrażając swe niezadowolenie i skupiła wzrok na kotce.
Obeszła ją półokręgiem i stanęła w przyzwoitej dla kotów odległości. Nie znała jej, co wcale jej nadmiernie nie przeszkadzało. Na jej koci pyszczek wypłynął nawet miły uśmieszek. Zerknęła na drzewko. Istotnie, śnieg sopniał dawno temu, a ona sama już drzewka nie ubierała. Nie przeszkadzało jej to jednak w tym, by tu siedzieć i udawać posąg odlany ze spiżu.

Méchant

Mech również przyglądała się kotce. O tak... Czuć od niej Klanem Chłodu. Czarna kotka prychnęła. Z pogardą odnosiła się do samic z Klanu.
- Co taka cicha jesteś? - Syknęła.

Cisza

Cisza zaśmiała się w duchu, co tylko spowodowało, że na jej pyszczku zagościł szerszy uśmiech. Oczy jej zalśniły, zaś pazurki mocniej wczepiły się w podłoże. Machnęła ogonem w sposób, w jaki kotki dają psztyczka w nos kociętom.
Oczywiście nie dotknęła nim kotki. Widziała, ze ta jest poirytowana, a Ciszowianka ceniła sobie swój ogon.

Méchant

Méchant przekręciłą łepek. Przyglądała się uważnie rudej kotce.
- Jak masz na imię? Ja jestem Méchant - rzedstawiłą się. Tym razem nie dodała, że była niegdyś królową. Spojrzała tylko na zawartość swej torby... Na piękną, złotą i połyskującą koronę.

Cisza

Kotka uśmiechając się, rozejrzała się. Wokół nic, cisza. Właśnie. Tylko czy kocica była na tyle domyślna, żeby połąączyuć te dwa aspekty w jedno i zrozumieć brzmienie imienia rudaska? Nie było to przecież takie oczywiste.

Méchant

Mech zamilkła. Rozejrzała się, bacznie nasłuchując każdego odgłosu. No i nic.
~ Cisza... Właśnie! ~ Pomyślała sobie w duchu. Spojrzała na rudą kotkę.
- Masz na imię Cisza? le no właśnie, erm, dlaczego jesteś taka cicha? - Zapytała z ciekawością. Méchant przestań zadawać tyle pytań!

Cisza

Cisza skinęła łebkiem, kiedy usłyszała brzmienie swego imienia, potwierdzając, że takie właśnie nosi. Uśmiechnęła sie, po czym mlasnęła języczkiem. Potem zakryła łapką mordkę i patrzyła na Mechant. Wydawała się bystra i nie wyglądała już na złą, zatem może się nie obrazi na Ciszę. Wszak nie mogła jej odpowiedzieć, nie prosiła się o to. Nie chciała jednak jeszcze ujawniać swojej niezwykłej mocy.

Méchant

Méchant wciąż wpatrywała się w tajemniczą kotkę. Nic nie mówi... Ciekawe...
- Wybacz, że spytam, ale czy jesteś niemową? Bo tak jakoś się nie odzywasz... - Zapytała lekko zawstydzona. Nie chciała w końcu urazić osoby ze swego Klanu. To chyba pierwsza kotka, do której Meszek nie strzela fochów.